Hasret rüzgarım Hasret Rüzgarım... Biliyorum gideceksin, bırakıp beni yokluğunun en kuytu köşelerinde. Artık sen olmayacaksın. Ve ben tek başıma kalacağım gözyaşlarımla. Sen görmeyeceksin, hatta hiç bilmeyeceksin... Sadece gideceksin... Ve ben Tutsak, yasak yüreğinde bitişimi izleyeceğim sessizce. Ama pişmanlık duymadan, güçlü ve onurlu. Sağlam görüneceğim sana, ve dim dik ayakta. Ama sen gidince, bırakacak bedenim kendini, ağır gelecek bu veda, ağır gelecek bu ayrılık. Ama sen bilmeyeceksin... Sadece gideceksin... Yaşanan acıların var senin, zor geçen bir hayat. Kırık dökük, hatta paramparça duyguların. Bazen yolunu kaybeden çocuk gibisin çıkmaz sokakta. Bilirsin sende kaybetmek nedir bulduğunu sandığın anda. Sende bilirsin özlemeyi, gelmeyecek olsada beklemeyi. Bu yüzden anlayacaksın beni. Evet üzüleceğim. Hem de çok.. Ama sen bilmeyeceksin... Sadece gideceksin... Her yer sessiz olacak burada, gidişin gibi sakin. Yüreğim haykıramayacak ardından, eli kolu bağlı, gitme diyemeyecek. Gitmek zorundasın çünkü, biliyorum. Ve benim veremeyeceğim mutluluğu, bulursun diye dua ediyorum. Kızmıyorum gidişine, bilerek başladım ben bu sevdaya, bir gün gideceğini bilerek. Üzülmem demiyorum, gitmede demiyorum. Sadece içimden konuşacağım. Kal diyeceğim, ne olursun kal. Ama sen bilmeyeceksin... Sadece gideceksin... Ben gidince, içindeki boşukla ne yapacaksın? diye sormuştun ya bana! Hasret rüzgarım, o boşluk hiç olmayacak ki. Çünkü sen gitmiş olsanda, içimde bitmeyeceksin. Seni sensiz yaşatacağım bundan böyle. Yokluğunla konuşacağım ve her defasında gözlerim dolacak, belki ağlayacağım. Gözlerin gelecek aklıma, ve gelmek isteyeceğim sana. Fakat ben Tutsak, hani sevdana yasak... isyan etmeden gidişine, seni böyle sevişime, bıraktığın yerde böyle kalacağım. Konuşmayacak kimseyle, hep susacağım. Bilmeyeceksin, evet bilmeyeceksin... Sadece gideceksin... Başka bir yürekte, başka bir mekan kuracaksın sevdana. Unutacaksın, saçlarına bile dokunamayan beni... Ve tutamayan ellerini... Oysa ne çok isterdim dokunmayı sana.. Üşüyorum dediğinde sarılmayı, ve omzuma yaslanmanı... Seni doyasıya hissetmeyi, evet çok isterdim. Hiç doymadım ki ben sana... Eksik kalacaksın hep bende, yarım kalan şiirlerim gibi olacaksın, efkarlı gecelerim gibi. Ama sen bilmeyeceksin... Sadece gideceksin... Soğuk bir akşamda bir merhabaydı gelişin. Sessizce girdin hayatıma, farkedemedim ne olduğunu. Bir anda sevdalı buldum kendimi sana. Evet sana, gözleri deniz kokan yarim... Hasret rüzgarım... İçimde kopmaya hazır fırtınam. Sen sevda yüzlüm.. Unutulmayacaksın bunu bil. Uzak bir şehirde, bir kış gününde, yokluğunun en acı yerinde, beni bıraktığın yerde olacağım. Gözleri deniz kokan yarim, ben, hep senin kalacağım...  Hüseyin Kuşdemir TUTSAK